Η Προϊστορική Ακρόπολη της Μάλθης, Βασιλικό Μεσσηνίας .
Στο νότιο άκρο του όρους Ραμοβούνι και 1,5 χλμ δυτικά του χωριού Βασιλικό, συναντάμε την
προϊστορική ακρόπολη της Μάλθης μήκους 138 μ και πλάτους 82 μ. Η ακρόπολη βρίσκεται
στο ΝΑ άκρο της κοιλάδας Σουλιμά και είχε θέα στον κάμπο. Η ακρόπολη άκμασε κατά την
Μεσοελλαδική και Μυκηναϊκή εποχή.
Ο αρχαιολογικός χώρος έγινε γνωστός χάρη στις συστηματικές ανασκαφές του Σουηδού
αρχαιολόγου Natan Valmin (1927 - 1934). Ο Valmin είχε υποστηρίξει ότι η Μάλθη ήταν το
ομηρικό Δώριο (Ιλιάδα, Ραψωδία Β, 594), άποψη που είναι γενικώς αποδεκτή.Εκτός
από ορισμένους τάφους με ΥΕ ταφές στην ακρόπολη βρέθηκαν από τον Valmin και δύο
θολωτοί τάφοι δυτικά του λόφου, εκ των οποίων ο ένας σώζετε σε καλή κατάσταση.
Το χωριό Μάλθη βρίσκεται στο ορεινό τμήμα της επαρχίας Τριφυλλίας του νομού Μεσσηνίας. Το όνομα
του χωριού επί τουρκοκρατίας, και έτσι όπως επεκράτησε μέχρι το 1927 οπότε άρχισαν οι ανασκαφές της
προϊστορικής ακρόπολης της Μάλθης, ήταν Μποντιάς και μέχρι το 1912 η κοινότητα μαζί με το γειτονικό
χωριό Βυδίσοβα (σημερινή Δροσοπηγή) αποτελούσαν τμήμα της κοινότητας Αετού.
Στη Μάλθη, στο νότιο άκρο του όρους Ραμοβούνι και 1,5 χλμ δυτικά του χωριού Βασιλικό, συναντάμε την
προϊστορική ακρόπολη μήκους 138 μ και πλάτους 82 μ. Η ακρόπολη βρίσκεται στο ΝΑ άκρο της κοιλάδας
Σουλιμά και είχε θέα στον κάμπο.
Το προϊστορικό Δώριο
Η πρώτη αναφορά στο Δώριο γίνεται από τον 'Ομηρο στην Ιλιάδα. Εκεί στη ραψωδία Β 591-602, στον
κατάλογο των καραβιών, αναφέρει το Δώριο μαζί με τις άλλες πόλεις που αποτελούσαν την επικράτεια
του Νέστορα. 'Ολες μαζί έστειλαν στην Τροία 90 καράβια.
Στο Δώριο όμως στέκεται περισσότερο ο 'Ομηρος, για να αναφέρει ένα σχετικό μύθο: ο ποιητής Θάμυρις
, θρακικής καταγωγής, καθώς ερχόταν από την Οιχαλία, καυχήθηκε ότι με το τραγούδι του θα νικούσε
ακόμη και τις Μούσες. 'Oμως εκείνες τον τιμώρησαν αφαιρώντας του την τέχνη του τραγουδιού και της
κιθάρας.
Ο γεωγράφος Στράβων (-63/ -23) στο Η' βιβλίο των Γεωγραφικών του προσπαθεί να ταυτίσει τις πόλεις
της Ιλιάδας. Τα περισσότερα στοιχεία του τα άντλησε από δύο σχολιαστές του Ομήρου, τον Απολλόδωρο
τον Αθηναίο και τον Δημήτριο τον Σκήψιο. Για το Δώριο αναφέρει ότι οι γνώμες διχάζονται. 'Αλλοι μιλούν
για βουνό, άλλοι για πεδιάδα, άλλοι για πολίδιο. Ο ίδιος όμως δεν είδε τίποτα. Στα χρόνια του όμως
υποστήριζαν μερικοί ότι το ομηρικό Δώριο ήταν η πόλη 'Ολουρις στον Αυλώνα της Μεσσηνίας. Αυλών
μεσσηνιακός υποτίθεται πως είναι το πέρασμα στη Β. Μεσσηνία προς τον κόλπο της Κυπαρισσίας,
αυτό που ακολουθεί η σημερινή σιδηροδρομική γραμμή και ο οδικός άξονας Αλλαγή-Βασιλικό-Δώριο-
Κοπανάκι-Καλό Νερό. Στο τέλος του περάσματος αυτού προς τη θάλασσα θα ήταν και η πόλη Αυλών.
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) στο 4ο βιβλίο της «Φυσικής Ιστορίας» του
(Naturalis Historia, 4.i.5.15) αναφέρει τις πόλεις :
... Πύλος, Μεθώνη, η κώμη ΄Ελος, το ακρωτήριο Ακρίτας, ο Ασιναίος κόλπος από την πόλη της Ασίνης,
ο Κορωναίος από την Κορώνη. Καταλήγουν στο ακρωτήριο Ταίναρο. Εκεί (είναι) η περιοχή της Μεσσήνης
με τα 22 όρη, ο ποταμός Πάμισος, στο εσωτερικό η ίδια η πόλη της Μεσσήνης, η Ιθώμη, η Οιχαλία, η
Αρήνη, το Πτελεόν, το Θρύον, το Δώριον, η Ζάγκλη, που άκμασαν σε διάφορες εποχές.
Ενάμιση αιώνα περίπου μετά το Στράβωνα, ο Παυσανίας περιηγείται την Ελλάδα. Φτάνει στην Ιθώμη,
την αρχαία Μεσσήνη κι από κει συνεχίζει βόρεια... Αντιγράφουμε τη μετάφραση του Νικ. Παπαχατζή
(Παυσανίου, Ελλάδος Περιήγησις, Μεσσηκιακά - Ηλιακά):
Κατηφορίζοντας κανείς συναντά σε απόσταση τριάντα σταδίων από την (Αρκαδική) Πύλη το ρέμα της
Βαλύρας To όνομα λένε πως δόθηκε στον ποταμό, επειδή ο Θάμυρις πέταξε («έβαλε») εκεί τη λύρα,
όταν τυφλώθηκε. ..
. Δύο άλλα ρεύματα, Λευκασία και 'Αμφιτος, ενώνονται σε ένα. Μετά το πέρασμά τους έχει κανείς
το λεγόμενο Στενυκληρικόν πεδίον(δηλ. τη σημερινή πεδιάδα του Μελιγαλά). Λένε πως υπήρχε
ήρωαςΣτενύκληρος. Στην πεδιάδα αυτή αντικριστά είναι η ονομαζόμενη τον παλιό καιρό Οιχαλία και
σήμερα Καρνάσιον άλσος, γεμάτο από κυπαρίσσια. ... Κοντά στο Καρνάσιον ρέει ο ποταμός Χάραδρος.
Σε απόσταση οχτώ περίπουσταδίωvπρος τα αριστερά βρίσκονται τα ερείπια της Ανδανίας. ... Στο δρόμο
από την Ανδανία προς τις Κυπαρισσίες βρίσκεται η λεγόμενη Πολίχνη και τα ποτάμια Ηλέκτρα και Κοίος. ...
Αφού περάσει κανείς την Ηλέκτρα, έχειμια πηγή ονομαζόμενη Αχαΐα και ερείπια από την πόλη Δώριο.
Ο 'Ομηρος λέει στοποίημά του πως αυτού,στο Δώριο, βρήκε το Θάμυρι η συμφορά, γιατί ο Θάμυρις είχε
καυχηθεί πως θα ξεπερνούσε στο άσμα και τις ίδιες τις Μούσες. Ο φωκαέας Πρόδικος όμως - αν το έπος
Μινυάς είναι δικό του - λέει πως το Θάμυρι τον περίμενε στον 'Αδη τιμωρία για το σχετικό με τις Μούσες
καύχημά του. Ο Θάμυρις νομίζω πως έχασε από αρρώστια την όρασή του, πράγμα που αργότερα
έπαθε και ο 'Ομηρος. Ενώ όμως ο Όμηρο έκαμνε πάντοτε ποιήματα, χωρίς να καμφθεί από τη συμφορά,
ο Θάμυρις εγκατέλειψε το τραγούδι εξαιτίας του κακο που τον βρήκε.
Η ανασκαφή
Ο χώρος έγινε γνωστός χάρη στις συστηματικές ανασκαφές του Σουηδού αρχαιολόγου
Natan Valmin (1927 - 1934). Ο Valmin είχε υποστηρίξει ότι η Μάλθη ήταν το ομηρικό Δώριο
(Ιλιάδα, Ραψωδία Β, 594).
Το Πάσχα του 1926, μετά από περιοδείες στη βόρεια Μεσσηνία ο Βαλμίν αναγνώρισε ότι
δύο τούμπες και ένα χωράφι φυτεμένο με καλαμπόκια στους πρόποδες του λόφου Μάλθη κοντά στο
Βασιλικό κάλυπταν μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους, τους οποίους και ανέσκαψε.
Την επόμενη χρονιά, σε επίσκεψή του στην κορυφή του λόφου Μάλθη εντόπισε οικισμό όπου έζησαν
οι νεκροί που τάφηκαν στους δύο θολωτούς τάφους. Τμήματα του προϊστορικού οικισμού ανέσκαψε
μέσα σε 4 μόνο ημέρες, ενώ οι ανασκαφές ολοκληρώθηκαν αργότερα με αποτέλεσμα ο Βαλμίν να
αποκαλύψει και την οχύρωση, ταυτίζοντας τον οικισμό με το αρχαίο Δώριο.
|
|
|
Από τις ανασκαφές της Σουηδικής αρχαιολογικής εταιρίας με επικεφαλής τον Natan Valmin
1929- 1934
|
Τα αποτελέσματα των ερευνών του εξέδωσε σε βιβλίο με τίτλο «Η σουηδική αποστολή στη Μεσσηνία»
, το 1938, μνημειώδες έργο δεδομένου ότι την εποχή εκείνη η προϊστορική αρχαιολογία βρισκόταν
ακόμη στα σπάργανα, με το Βαλμίν να αναδεικνύεται σε ένα από τους πρωτοπόρους μελετητές της.
Σήμερα, μέρος από τα ευρήματα της Μάλθης εκτίθεται στο Μουσείο της Καλαμάτας, σε ειδική αίθουσα
αφιερωμένη στη Μάλθη και στον ανασκαφέα της.
Ο Βαλμίν περπάτησε τη Μεσσηνία από άκρη σε άκρη, συζητώντας με τους χωρικούς και
επιτυγχάνοντας και άλλες ανακαλύψεις, όπως στον Άγιο Φλώρο (ναός του θεού Παμίσου) και στην
Κορώνη(ψηφιδωτό δάπεδο με το Διόνυσο).
Η έρευνά του αποτέλεσε τη βάση για το σημαντικό έργο του (πολύτιμο βοήθημα των αρχαιολόγων
ακόμη και σήμερα) «Τοπογραφικές μελέτες για την αρχαία Μεσσηνία», που αποτέλεσε τη διδακτορική του
διατριβή και εκδόθηκε το 1930.
Η κύρια περίοδος ανασκαφών του στη Μεσσηνία ήταν από το 1926 έως το 1936, ενώ επανήλθε στα 1952 διενεργώντας μικρή ανασκαφή στη Μάλθη.
Μέρος των ευρημάτων και ανασκαφών VALMIN φυλάσσονταν μέχρι και μετά την απελευθέρωση του 1944, στο μικρό Μουσείο Βασιλικού (εικ. δεξιά), που είχε γίνει με έξοδα της Σουηδικής Αποστολής.
Στην συνέχεια μεταφέρθηκαν, για λόγους ασφαλείας, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και μέρος από τα λίθινα εργαλεία βρίσκονταν στις αντίστοιχες προθήκες με επεξηγήσεις για την προέλευση τους. Μερικά από αυτά έχουν μεταφερθεί και εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας.
|
|
|
Προϊστορική ακρόπολη Μάλθης, Τριφυλία.Από τις ανασκαφές του Σουηδικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου
το 1929, στις οποίες δούλεψαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών.
|
Η Προϊστορική ακρόπολη:
Ο Natan Valmin υποστήριξε ότι ο οικισμός είχε κατοικηθεί στην ύστερη νεολιθική εποχή, στη συνέχεια σ
ε δύο φάσεις στα τέλη της πρωτοελλαδικής (ΠΕ) εποχής και κατόπιν στη Μεσοελλαδική (ΜΕ) και
Υστεροελλαδική (ΥΕ) - Μυκηναϊκή) εποχή. Ονόμασε λοιπόν τους διαδοχικούς οικισμούς Dorion I - II - III - IV
- V.
Από τη συστηματική μελέτη της κεραμικής προέκυψε όμως ότι ο οικισμός αυτός είναι νεότερος απ' ό ,τι
αρχικά υπέθεσε ο Valmin: δημιουργήθηκε στην αρχή της Μεσοελλαδικής εποχής.
Σ' αυτήν την πρώτη του φάση ήταν ατείχιστος και τα οικοδομήματα είχαν αψιδωτό σχήμα. Ξεχωρίζει σ'
αυτή τη φάση ένα μεγάλο (11,35 Χ 5,70 μ.) καμπυλόγραμμο, σχεδόν ωοειδές κτίσμα με δύο εισόδους
στο νότιο τμήμα.
|
|
|
Αεροφωτογραφία της ακροπόλεως
|
Αργότερα, κατά την ώριμη ΜΕ ΙΙ εποχή απέκτησε οχυρωματικό περίβολο. Τότε εγκαταλείπονται τα αψιδωτά ή καμπυλόγραμμα κτίσματα και κτίζονται τετράπλευρα - ορθογώνια.
Ο περίβολος - τείχος χτίστηκε από ακατέργαστους ογκόλιθους, που είχαν τοποθετηθεί στην ανώμαλη βραχώδη περίμετρο του λόφου χωρίς προηγούμενη επίστρωση.
Έχει τέσσερις ή πέντε στενές διόδους. Οι κύριες πύλες βρίσκονται στα βόρεια και νότια.
Ένα μεγάλο τμήμα του τείχους δεν σώζεται: χρησιμοποιήθηκε σαν εκ νέου υλικό ή κατρακύλησε κάτω από το λόφο.
Ό,τι έχει απομείνει ποικίλλει σε πάχος από 3,50 μ ως και 1,60 μ Σε μερικές σημεία δηλαδή το τείχος αποκτά μεγαλύτερο πάχος ή προεξέχει
σχηματίζοντας αιχμηρές προβολές που μάλλον χρησιμοποιούνταν ως αμυντικοί εξώστες.
Εσωτερικά διατηρείται ένας ολόκληρος μικρός οικισμός με μια φυσική πηγή στην κορυφή του βράχου που
θα αποτελούσε και τον αρχικό πόλο έλξης και με θέα μια γόνιμη κοιλάδα η οποία αποτελεί ακόμη το κύριο
πέρασμα από την ανατολική στη δυτική Πελοπόννησο.
Είναι ένας φτωχός αλλά με μεγάλη έκταση οικισμός με αποθήκες και στάβλους που είναι προσκολλημένοι
στην εσωτερική πλευρά του τείχους και εκατοντάδες μικρά δωμάτια τα οποία συνωστίζονται χωρίς
σχέδιο όπου υπάρχει απότομη προεξοχή του βράχου.
Διαμορφώνονται δύο αυτοτελή σύνολα οικοδομημάτων: ένα κεντρικό προς την κορυφή του λόφου, που
αποτελούσε το διοικητικό κέντρο, και ένα περιφερειακό. Ο αγροτικός χαρακτήρας της ακρόπολης είναι
εμφανής.
Το σύγχρονο με τον ΜΕ οικισμό, εντός των τειχών, νεκροταφείο, περιελάμβανε δύο χρονολογικώς
διάφορες ομάδες τάφων, οι οποίες αποτελούνταν κυρίως από κιβωτόσχημους τάφους, εκ των οποίων
οι περισσότεροι είχαν μία ταφή, χωρίς να ελλείπουν και οι περιπτώσεις εκείνων με περισσότερες
από μία ταφές.
Η ακρόπολη στην μυκηναϊκή εποχή
H ζωή στην ακρόπολη της Μάλθης συνεχίστηκε ομαλά κατά το πέρασμα από την ΜΕ στην ΥΕ εποχή.
Το τείχος ανανεώθηκε ελάχιστα και εξακολούθησε να χρησιμοποιείται. Το ίδιο συνέβη με ορισμένες
κατοικίες στις οποίες έγιναν διορθώσεις και επεκτάσεις.
Ωρισμένες ΜΕ κατοικίες χρησιμοποιήθηκαν και στους μυκηναϊκούς χρόνους, όπως υποδηλώνεται από
επεμβάσεις και διορθώσεις, τις οποίες υπέσθησαν.
|
|
|
Τρίωτο αλάβαστρο: -1680/ -1060
|
Χαρακτηριστικό της Υστεροελλαδικής - Μυκηναϊκής εποχής είναι το ορθογώνιο μέγαρο.
Στο κέντρο του υπήρχε μια ελλειψοειδής εστία και γύρω της τέσσερις ξύλινοι κίονες με λίθινη βάση, οι οποίοι συγκρατούσαν την οπή της στέγης για τη διαφυγή του καπνού.
Ανάμεσα στους τέσσερις κίονες βρέθηκαν στάχτες και καμμένα οστά. Από το "μέγαρο" αυτό λείπουν ο πρόδομος και η στοά πριν τον πρόδομο που συναντάμε αλλού. Η είσοδός του βρίσκεται στη μέση της νότιας πλευράς και έβλεπε σε μια αυλή.
Στο ανατολικό τμήμα του συγκροτήματος δωματίων (Β 81-84), ανευρέθη λάβρυς (διπλούς πέλεκυς), στον οποίο αποδόθηκε θρησκευτική σημασία. Έτσι, το σύνολο αυτό των δωματίων είναι γνωστό ως «Ιερό του Διπλού Πελέκεως».
Η ζωή στην ακρόπολη της Μάλθης πρέπει να συνεχίστηκε μέχρι και το -1100, όπως δείχνουν κάποια σιδερένια ευρήματα.
Ο Υστερομυκηναϊκός οικισμός
Σε χαμηλό λόφο στην περιοχή Γούβες, περί τα 100 μ. Δ. της ακρόπολης της Μάλθης (Βασιλικού)
και 60 μ. Δ. των δύο θολωτών τάφων (βλ. θέση: Ραμοβούνι-«Μάλθη»), ανεσκάφη τμήμα ύστερου
ΥΕ οικισμού ή ίσως μεμονωμένο ευμέγεθες οικοδόμημα. Η κεραμεική χρονολογείται κυρίως στην
ΥΕ ΙΙΙΒ φάση. Επίσης, ανευρέθησαν και μερικές ασυνήθιστες λίθινες πλάκες με εγχάρακτα μοτίβα.
Ίσως η θέση αυτή να ήταν το κέντρο του ύστερου ΥΕ οικισμού της περιοχής, ο οποίος δεν
αντιπροσωπεύεται επαρκώς στην Ακρόπολη της Μάλθης, αλλά η ανασκαφή δεν ήταν αρκετά
εκτενής ώστε να καθορισθεί ο χαρακτήρας ή το μέγεθος αυτού του οικισμού και η έλλειψη
απεικονίσεως των ευρημάτων δυσχεραίνει την όποια προσπάθεια ερμηνείας.
Ο ανασκαφέας της θέσεως N. Valmin την ονομάζει «μινωικό οικισμό» («Minoische Siedlung»), όμως
η άποψη αυτή δεν στοιχειοθετείται από τα ανασκαφικά ευρήματα και παραμένει ανεξήγητος ο λόγος
για τον οποίο ο ανασκαφέας προχώρησε σε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ο οικισμός αυτός φαίνεται ότι
αποτελούσε πυκνοκατοικημένο χωριό του συνήθους τύπου των ύστερων μυκηναϊκών χρόνων. Είναι
πιθανό και λογικοφανές, οι κάτοικοι της ακρόπολης να μετακινήθηκαν από την ακρόπολη στην θέση
αυτή,
ώστε να ευρίσκονται πλησιέστερα στα χωράφια τους, όταν το επέτρεψαν οι πολιτικές συνθήκες.
Ο Αρχαϊκός οικισμός στην περιοχή Μίλα
Στη θέση Λακαθέλα, στην περιοχή Μίλα, έχει ανασκαφεί ένας οικισµός µε ακµή από τον -10 αι.,
από την εποχή δηλαδή που εγκαταλείφθηκε το προϊστορικό ∆ώριο (Μάλθη) και µετά. Η Προϊστορική
ακρόπολη της Μάλθης που έχει ταυτιστεί με το Ομηρικό Δώριο βρίσκεται 3 χιλιόμετρα στα βορειοδυτικά
και κατοικήθηκε από την Πρωτοελλαδική εποχή, -3200, έως και το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου
περίπου στο -1050. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν οι κάτοικοι της περιοχής μετά την εγκατάλειψη της
ακρόπολης της Μάλθης, που χρονολογικά ταυτίζεται με την κατάρρευση της Μυκηναϊκής εποχής,
να συνέχισαν την ζωή τους στην περιοχή οικοδομώντας νέο οικισμό στην θέση Λακαθέλα.
Η ανασκαφή στην θέση Λακαθέλα αποκάλυψε τµήµατα τοίχων που ανήκαν σε ναό του Ποσειδώνα
και χρονολογούνται στην υστερογεωµετρική εποχή. Πρόκειται για ένα στενόµακρο κτίριο που ήταν
κατασκευασµένο από λακοειδείς ασβεστολίθους. Η ταύτιση του ιερού με την λατρεία του Ποσειδώνα
έγινε με βάση τα πολλά αναθήματα που βρέθηκαν από ειδώλια ίππων και βοοειδών που συνηθίζονται
στην λατρεία του Θεού.
Στον ίδιο χώρο με τον ναό, βρέθηκαν τα υπολείμματα ακόμα παλαιότερου ιερού κατασκευασµένο από
ξύλινη ανωδοµή και στέγη, που χρονολογείται στους Μυκηναϊκούς χρόνους και το οποίο καταστράφηκε
από φωτιά.
Περισσότερα στον σύνδεσμο: Μίλα Μεσσηνία: Πανάρχαιος ναός Ποσειδώνα
Οι θολωτοί τάφοι της Μάλθης
Εκτός από ορισμένους τάφους με ΥΕ ταφές στην ακρόπολη βρέθηκαν από τον Valmin και δύο θολωτοί τάφοι δυτικά του λόφου και σε κοντινή απόσταση.
Οι δύο θολωτοί τάφοι που βρέθηκαν ήταν ουσιαστικά υπέργειοι και είχαν σκεπαστεί ώστε να σχηματιστούν τεχνητοί τύμβοι.
Ο καλύτερα διατηρημένος είναι ο πρώτος. 'Ενας "δρόμος" μήκους 13,5 μ. επενδεδυμένος οδηγεί στην είσοδο. Ο ταφικός θάλαμος έχει διάμετρο 6,85 μ. και ύψος 5,8 μ. Εθεωρείτο ο καλύτερα διατηρημένος θολωτός τάφος στη Μεσσηνία.
Σήμερα όμως χρειάζεται υποστύλωση, γι' αυτό και είναι περιφραγμένος και κλειστός για το κοινό.
Ο δεύτερος τάφος βορειότερα δεν διασώζεται σε τόσο καλή κατάσταση. 'Εχει κι αυτός επενδεδυμένο δρόμο μήκους 12,5 μ., όμως λείπουν το υπέρθυρο και το ανώτερο μέρος του θόλου.
Ευρήματα της προϊστορικής ακρόπολης Μάλθης
|
|
|
Αριστερά: Στεατοπυγικό ειδώλιο νεολιθικού τύπου από πρασινωπό στεατίτη. Παριστάνει
γυμνήγυναικεία καθιστή μορφή. Φέρει οπή ανάρτησης στοιχείο που μαρτυρεί την χρήση του ως περίαπτου
( κρεμαστό κόσμημα). Νεολιθική περίοδος: -5η έως -4η χιλ. Μέσον: Ελεφαντοστέινο επίμηλο (απόληξη λαβής).
Ύστερη Εποχή του Χαλκού, -1680/ -1060
Δεξιά: Καλύμματα πίθων: Μέση Εποχή του Χαλκού, -2050/ -1680
|
|
|
|
Αριστερά: Αμφορέας από την πρώιμη κατοίκηση της ακρόπολης. Πρώιμη Εποχή του
Χαλκού, -3100/ -2200 Μέσον: Αγγείο Πρωτοελλαδικής περιόδουΔεξιά: Κόσμημα,
ελεφαντοστέινο περίαπτο. Ύστερη Εποχή του Χαλκού, -1680/ -1060
|
|
|
|
Αριστερά: Μικρός πιθαμφορέας με γραπτή διακόσμηση: Ύστερη Εποχή του Χαλκού, -1680/ -1060.
Μέσον:Πρωτότυπο διπλό αγγείο. Χρησιμοποιούνταν ως ασκός: Ύστερη Εποχή του
Χαλκού, -1680/ -1060. Δεξιά: Κύλικα: Ύστερη Εποχή του Χαλκού, -1680/ -1060
|
|
|
|
Αριστερά: Αλάβαστρο. Τυπικό μυκηναϊκό αγγείο: Ύστερη Εποχή του Χαλκού, -1680/ -1060
Μέσον: Θήλαστρο, αγγείο καθημερινής χρήσης, από την εποχή της ακμής της ακρόπολης
:Μέση Εποχή του Χαλκού, -2050/ -1680
Δεξιά: Λίθινος τριπτήρας: Μέση Εποχή του Χαλκού, -2050/ -1680
ΠΗΓΗ: Αριστομένης ο Μεσσήνιος
Βιβλιογραφία και πηγές:
Ιστότοπος: Γυμνάσιο Δωρίου
Ελένη Μαράντου: "Θεότητες, λατρεία και χωροθεσία λατρευτικών τόπων στην κεντρική και νότια Πελοπόννησο"
Μαρία Αντωνίου: "Οι σχέσεις της ΝΔ Πελοποννήσου με την Μινωϊκή Κρήτη"
Ιστότοπος: ΛΗ΄ Ε.Π.Κ.Α.
Εφημερίδα Θάρρος: Ν. Βαλμίν
|
Διαβάστε περισσότερα: https://vasiliko-messinias.webnode.gr/istoria/akropoli-malthi2/
